Şimdi mutfağımın camını açtım. Boylu boyunca uzanan yola bakıyorum. Yol her zaman ki kalabalığında değil ama sesler yine evin içine kadar giriyor. Kamyonlar, otobüsler, arabalar hepsi bir yerlere yetişmeye çalışırcasına olağanca güçleriyle hızlı gidiyorlar. Sanki kolyedeki taşları hızlı hızlı yerine yerleştirir gibi ,hepsi sıra sıra yolunda gidiyor. Hava güzel , güneşli; sadece bir tane bulut tam karşımda duruyor. Arkasından iki küçük bulut, bir ördek annenin arkasından giden yavru paytak ördekler gibi . Onlarda sırasını hiç kaçırmazlar. Annelerini nasıl olursa olsun takip ederler, sonunda suya varacaklarını bilirler. Bu bebek ördekler büyüdüklerinde kendi yollarını çizerler ve artık onların arkasından yürüyen bebek ördekleri de olacaktır. İnsanoğlu da öyle değil mi? Dünyaya ilk geldikleri zaman annelerine muhtaç , sonra da büyüyünce hepsi kendi yolunu çizerler. Kendi hayatını, kendi kararlarını, kendi dünyalarını yaparlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder